در واقع علت اینکه به حق نصف دارایی ، شرط گفته می شود به خاطر این است که در قانون حمایت از خانواده یا سایر قوانین مرتبط ، چنین حقی برای زوجه پیش بینی نگردیده است اما این یک شرطی است که هنگام عقد ازدواج ، فیمابین زوجین منعقد می شود و متن آن در سند نکاحیه قید گردیده و طرفین ذیل آنرا در صورت تمایل امضاء می نمایند . متن شرط درج شده چنین است :
هرگاه طلاق بنا به درخواست زوجه نباشد و طبق تشخیص دادگاه تقاضای طلاق ناشی از تخلف زن از وظایف همسری یا سوء رفتار و اخلاقی وی نبوده زوجه موظف است تا نصف دارائی موجود خود را که در ایام زناشوئی با او بدست آورده یا معادل آنرا طبق نظر دادگاه بلاعوض به زوجه منتقل نماید .
بنابراین دریافت این حق (شرط نصف دارایی) موکول به ۴ شرط است :
۱- تقاضای طلاق از جانب مرد باشد نه زن .
۲- درخواست طلاق از جانب مرد ناشی از تخلف زوجه از وظایف زوجیت نباشد ( یعنی حکم الزام به تمکین زن صادر نشده باشد ) .
۳- آن بخش از دارائی که در زمان زوجیت به دست آمده قابل تقسیم است .
۴- تا نیمی از دارائی قابل تقسیم است و الزاماً به آن معنی نیست که ۵۰% از دارائی تقسیم می شود . در اینکه چه میزان بابت نیمی از دارائی به زوجه می رسد در واقع این محکمه است که می تواند با تحقیق پیرامون آن و نقش زن در ایفاء وظایف زوجیت و پیشبرد اهداف متعالی زندگی ، میزان استحقاق زوجه را تعیین کند .
نویسنده : حمیدرضا کاکاوند
